Ok… Dit is een biggie… Hoeveel van de tijd ben jij bezig met dat de ander invulling zou moeten geven aan jouw behoeftes en verlangens? Dat de ander je een goed gevoel moet geven, of voor je op moet lossen als jij je eenzaam voelt. Hoeveel verantwoordelijkheid neem jij voor je innerlijke belevingswereld? En waar ben jij eigenlijk op zoek naar dat een partner jouw behoeftes vervult, zonder daar zelf verantwoordelijkheid voor te nemen?
Misschien begint het met dat je niet weet wat je behoefte zijn. Ik heb hier eerder een artikel over geschreven. In dit artikel gaat het eerder over op welke manier jij omgaat met je eigen behoeftes en verlangens.
Vanuit de kerkelijke overtuigingen werd monogamie als de manier van relatie uit te voeren neergezet. Voorheen leefde we als mens ook veel meer in een gemeenschap waarin iedereen een eigen functie en taak had op sociaal vlak. Nu wordt er vanuit Hollywood en allerlei social media neergezet dat je pas gelukkig en compleet kan zijn mét een partner. Alleen is het oprecht onmogelijk dat een persoon al je behoeftes vervult. We leven in een meer individualistischere maatschappij waarin we meer aangewezen zijn op het gezinsleven en de samenstelling binnenshuis. De gemeenschap om ons heen is niet meer zo hecht en onvoorwaardelijk als het voorheen. En toch leeft het principe van monogamie waarin de partner je primaire persoon is in je leven.
Dit legt f*cking veel druk op je relatie. Hij of zij moet je vriend(in), beest in bed, goed in het huishouden, sociaal naar vrienden zijn en jouw volkomen begrijpen en je behoeftes voldoen. Wat een onzin! In je vriendengroep heb je toch ook verschillende soorten vrienden waar jij iets kan halen. Waarom zou 1 persoon alles voor je moeten regelen?
En wat nou als jij verantwoordelijkheid gaat nemen voor je eigen behoeftes? Dat je steeds opnieuw gaat kijken hoe jij je eigen behoeftes kan vervullen. Als jij bezig bent met wat je nodig hebt en kijkt hoe je dat kan regelen maakt het je niet meer afhankelijk van een ander. Je legt dan een fundament voor jezelf waarin je goed voor jezelf kan zorgen. Op het moment dat jij goed voor jezelf zorgt vergroot het je zelfvertrouwen. Je staat namelijk voor jezelf klaar en weet dat je op jezelf kan bouwen en dat er gehoor gegeven wordt aan dat wat je nodig hebt. De ander is dan een aanvulling op jou in plaats van dat hij of zij een invulling is van jouw behoeftes. De relatie die je met een ander dan aangaat is dan vanuit een basis van gelijkwaardigheid en respect waarin jij vooral jezelf kan zijn. De ruimte tussen twee mensen is dan open en speels waarin je een aanvulling bent voor elkaar. Een plus een wordt dan niet twee, maar tweehonderd.
Comentários